Historia ta rozegrała się w Egipcie w 679 roku po Chrystusie. W czasie panowania Al-Muizza, który był pierwszym władcą Egiptu z dynastii Fatymidów, rząd islamski ambiwalentnie traktował koptów (chrześcijan egipskich, których kościół został założony w Aleksandrii przez św. Marka Apostoła), stosując wobec nich na przemian sympatię i tolerancję oraz okrucieństwo i brutalność. W tym czasie tron św. Marka był pusty od prawie dwóch lat. W końcu biskupi i przywódcy społeczności koptyjskiej zebrali się w kościele św. Sergiusza, żeby wybrać możliwych kandydatów. W czasie ich obrad do kościoła wszedł Abraham Syryjczyk, człowiek oddany religii i pobożności. Jednomyślnie postanowili go wybrać.
Zabrali go do Aleksandrii, gdzie został konsekrowany jako 62. Patriarcha. Abraham był z pochodzenia Syryjczykiem. Był bogatym kupcem, który odwiedzał Egipt wiele razy i w końcu tam zamieszkał. Znany był ze swojej dobroci, pobożności i umiłowania biednych.
Po święceniach, rozdzielił połowę swojego majątku ubogim, a drugą przeznaczył na budowę kościołów w całym Egipcie. Jeśli chodzi o Al-Muizza, to był on znany z tolerancji i zainteresowania dyskusjami na tematy religijne. Jednym z jego ministrów był Ibn-Killis, Żyd, który powiedział mu, że w księdze Nazarejczyków (chodzi oczywiście o Nowy Testament) jest napisane, iż: „Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: Przesuń się stąd tam!, a przesunie się." (Mt 17,20 i Mk 11,23) Pokazał on ten werset kalifowi i przekonał go, żeby rzucił wyzwanie Papieżowi (tytuł nadawany przywódcy religijnemu koptów), aby ten, jeśli ma tak małą wiarę jak ziarnko gorczycy, rozkazał górze Mokattam, znajdującej się na wschód od Kairu, by ta poruszyła się.
Kalif posłał po Papieża i zapytał go, czy taki werset naprawdę istnieje. Kiedy Abba Abraham potwierdził, że jest to prawda, Al-Muizz zażądał, żeby to udowodnił, bo inaczej koptowie zostaną wycięci w pień. Papież poprosił o trzydniowe odroczenie.
Sytuacja była tragiczna. Życie jego ludzi wisiało na włosku.
Udał się on prosto do kościoła św. Marii, posłał po biskupów i księży i nakłonił ich do postu i modlitwy w ciągu tych trzech dni. Przed świtem trzeciego dnia Papież wyczerpany zmartwieniem i długim czuwaniem, jakie prowadził, zasnął.
Maryja Dziewica przyszła do niego we śnie i zapytała: „Co się z tobą dzieje?" „Moja Pani, wiesz zapewne, co się stało", odpowiedział. Zaraz potem pocieszyła go i powiedziała, że kiedy będzie szedł przez żelazną bramę, prowadzącą na rynek, spotka tam jednookiego człowieka, niosącego bukłak wody. To jest człowiek, który poruszy górę, powiedziała.
Ze swoją własną wiarą wyszedł na zewnątrz i stało się tak, jak powiedziała Maryja. Papież wyszedł pospiesznie wczesnym rankiem, żeby zrobić to, co powiedziała Maryja i spotkał Szymona Garbarza. Zapytał go, co ten robił o tak wczesnej porze. Szymon odpowiedział, że nosił wodę chorym i starym, którzy sami nie mogli jej sobie przynieść. Powiedział, że robi to każdego ranka – nosi na plecach bukłak z wodą dla potrzebujących – przed pójściem do pracy w garbarni skór. Kiedy Papież wyjaśnił swoje zamiary, Szymon był z początku niechętny, ale gdy dowiedział się o wizji Papieża, oddał się do jego dyspozycji.
Prosty człowiek. Żadnych wspaniałych szat. Żadnego błyszczącego złota czy ludzkiej dumy, tylko chwała Boża… noszący wodę potrzebującym. Służący swoim braciom i siostrom. Był człowiekiem, z którym Abraham dzielił miłość posługi biednym. Ci dwaj dzielili się sercem. Sercem Chrystusa.
Ci dwaj poprowadzili wielkie zgromadzenie wiernych i poszli pod górę Mokattam. Za nimi szli kalif i jego minister, który zdążył już podburzyć wielu ludzi przeciwko koptom. Abraham odprawiał mszę, a tłum śpiewał po nim Kyrie Eleison, błagając o miłosierdzie Boże. Uklękli trzy razy, kiedy Papież uczynił znak krzyża majestatycznym gestem, rozciągającym się od jednego końca góry do drugiego.
Góra zatrzęsła się gwałtownie, jakby mocne trzęsienie ziemi dotknęło powierzchni lądu. Potem zaczęła się wznosić. Za każdym razem, gdy wierni podnosili się ze swoich modlitw, góra wznosiła się. Kiedy klękali, ona także osuwała się z wielkim hukiem na ziemię. Powtórzyło się to trzy razy i za każdym razem, gdy góra się wznosiła, promienie słońca, które było za nią, wpadały przez przestrzeń oddzielającą ziemię od góry i były wyraźnie widoczne dla zebranego tłumu.
Na ten budzący grozę widok, Al-Muizz zawołał: „Bóg jest Wielki!" Odwracając się do Abrahama, powiedział: „To jest wystarczający dowód na to, że twoja wiara jest prawdziwa". Oczywiście to cudowne wydarzenie wywołało zamieszanie wśród tłumu. Kiedy porządek został przywrócony, Abba Abraham zaczął szukać Szymona, który ukrywał się za Papieżem w czasie modlitw, ale nigdzie nie można go było znaleźć.
Po wzniesieniu się góry kalif, który wciąż trząsł się ze strachu, objął ciepło Papieża. Zapoczątkowało to długą przyjaźń między nimi. Kalif poprosił Papieża, żeby określił swoją nagrodę. Po chwili wahania, Papież poprosił o pozwolenie na odbudowę i renowację kilku kościołów, a zwłaszcza kościoła św. Merkurego w Babilonie, który dziś jest częścią starego Kairu. Kościół, który został częściowo zburzony, był używany jako magazyn cukru.
Kalif zaproponował pieniądze z państwowego skarbca na rekonstrukcję kościoła, ale Abraham nie przyjął ich. „Ten, którego Kościół budujemy, nie potrzebuje pieniędzy tego świata i jest zdolny pomagać nam, dopóki nie skończymy naszej pracy", powiedział Abraham. Papież zadekretował też, że trzydniowy okres łaski, o który poprosił kalifa i który on oraz jego biskupi i księża spędzili na modlitwie i poście, będzie stałym okresem postu przestrzeganym przez wszystkich koptów każdego roku.
Te trzy dni zostały dodane do czterdziestu dni postu przed Bożym Narodzeniem. Zatem post adwentowy stał się czterdziestotrzydniowym okresem, zaczynającym się 25 listopada. Niedługo po tym, jak cud miał miejsce, Al-Muzziz postanowił przejść na chrześcijaństwo. Zbudowano dla niego w kościele św. Merkurego chrzcielnicę, wystarczająco dużą na zanurzenie dorosłego mężczyzny. Chrzcielnica ta istnieje do dziś i znana jest jako „Maamoudiat Al-Sultan", co znaczy baptysterium sułtana.
