Nad bocznym ołtarzem w opactwie św. Piotra z Perlach w Augsburgu w Bawarii w Niemczech wisi piękny barokowy obraz Matki Bożej z XVI wieku, zatytułowany Maria Knotenlöserin, Maryja Rozwiązująca Węzły. Ta teologia Najświętszej Maryi Panny rozwiązującej węzły w rzeczywistości pochodzi od św. Ireneusza, biskupa Lugdunum w Galii (obecnie Lyon, Francja) AD 202. Zainspirowany paralelą dokonaną przez św. Pawła między Adamem a Chrystusem, św. Ireneusz z kolei porównuje Ewę i Maryję, mówiąc: „Ewa przez swoje nieposłuszeństwo zawiązała węzeł hańby dla rodzaju ludzkiego; podczas gdy Maryja przez Swoje posłuszeństwo rozwiązała go… Bo co dziewica Ewa związała mocno przez niewiarę, to Dziewica Maryja uwolniła przez wiarę".
W książeczce zatytułowanej „Nowenna do Maryi Rozwiązującej Węzły" dr Suzel Frem Bourgerie mówi nam, że Matka Boża pod tym wezwaniem „chce pomóc rozwiązać najtrudniejsze węzły w naszym życiu". Dalej wyjaśnia, że te węzły „…to problemy i zmagania, przed którymi stoimy, dla których nie widzimy żadnego rozwiązania… węzły niezgody w naszej rodzinie, brak zrozumienia między rodzicami a dziećmi, brak szacunku, przemoc, węzły głębokich zranień między mężem i żoną, brak pokoju i radości w domu… udręka i rozpacz par w separacji, rozpad rodziny, węzły uzależnienia narkotykowego syna lub córki, chorych lub oddzielonych od domu czy Boga, węzły alkoholizmu, praktyka aborcji, depresja, bezrobocie, strach, samotność…". Innymi słowy, to wszystko to, co „dusi duszę, przytłacza i oszukuje radość serca, a nawet wolę dalszego życia", a więc oddziela nas od Boga.
Hieronymus Ambrosius Langenmantel był księdzem i doktorem prawa kanonicznego w opactwie św. Piotra z Perlach w Bawarii. Chciał upamiętnić przełom wieków w 1700 roku, ofiarowując ołtarz rodzinny (powszechna wówczas tradycja) dla kościoła św. Piotra. Kanonik Hieronim był wnukiem niemieckiego szlachcica Wolfganga Langenmantela i szlachcianki Sophie Imoff. Para była małżeństwem od jakiegoś czasu, ale ich związek był bardzo napięty i byli bliscy rozwodu. Wolfgang udał się do świętego księdza, Ojca Jakuba Rema w klasztorze i na Uniwersytecie w Ingolstadt, aby prosić go o modlitwę w intencji uratowania jego małżeństwa. Przez dwadzieścia osiem dni odwiedzał ks. Rema i modlił się z nim w kaplicy klasztornej przed obrazem Matki Bożej Śnieżnej.
Wolfgang przywiózł ze sobą wstążkę z ceremonii zaślubin. Był to starożytny zwyczaj (który jest nadal praktykowany w niektórych częściach świata), aby druhna symbolicznie związała ręce panny młodej i pana młodego podczas ceremonii zaślubin, reprezentując ich niewidzialny związek przed Bogiem i ludźmi. To właśnie tę wstążkę Wolfgang podarował ks. Remowi, który następnie umieścił ją przed obrazem Matki Najświętszej. Kiedy święty kapłan rozwiązał węzeł i wygładził wstążkę, miała ona stać się „intensywnie biała". Wolfgang uznał to za znak z Nieba. Wrócił do domu z ufnością, że Matka Boża się nimi zaopiekuje. On i Sophie byli w stanie uratować swoje małżeństwo i szczęśliwie przeżyli razem resztę swoich dni. To właśnie ku ich pamięci kanonik Hieronim kazał wznieść ten ołtarz, a następnie zlecił malarzowi Johannowi Melchiorowi Georgowi Schmittdnerowi namalowanie obrazu upamiętniającego to cudowne wydarzenie z życia jego dziadków.
Na obrazie Schmittdner przedstawia Maryję Dziewicę jako Niepokalane Poczęcie. Jest pokazana, jak miażdży głowę węża, ponieważ jest odwieczną przeciwniczką węża, wolną od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego dzięki specjalnej łasce Bożej. Nad Matką Bożą ukazana jest gołębica, która symbolizuje, że Maryja jest Oblubienicą Ducha Świętego, a w dłoniach trzyma długą wstążkę i rozwiązuje węzły. Po obu jej stronach asystują jej aniołowie; po pierwsze, przedstawiając Jej wstęgę węzłów naszego życia, a następnie zwracając tę wstążkę nam, uwolnioną od tych węzłów. Na dole obrazu, pod stopami Matki Bożej, widzimy zatroskanego szlachcica Wolfganga Langenmantela, który w towarzystwie Archanioła Rafała śpieszy do klasztoru. Obraz ten przetrwał wojny, rewolucje i świecką opozycję i do dziś przyciąga ludzi z całego świata.
Bardzo bliska przyjaciółka po raz pierwszy wprowadziła mnie w to nabożeństwo kilka lat temu. W swoim życiu przechodziła bardzo ciężkie próby. Rozmawiałyśmy ze sobą przez długi czas, ona otwierała przede mną swoje serce, a ja z kolei starałam się ją wspierać i pocieszyć. Pewnego dnia opowiedziała mi o nowennie do Matki Bożej Rozwiązującej Węzły. Natknęła się na nią i zaczęła odmawiać ją codziennie. Zmiana, jaką to w niej wywołało, była niesamowita! Krok po kroku byłam świadkiem, jak jej rozpaczliwa sytuacja w jakiś sposób została rozwiązana. Odnalazła spokój tam, gdzie wcześniej wydawało się to niemożliwe.
Kiedy sama zaczęłam odmawiać tę nowennę, zdałam sobie sprawę, że nie jest to „szybkie rozwiązanie" życiowych problemów. Maryja żąda od nas zaangażowania, całkowitego i zupełnego oddania się Jej. Częściej niż nie, to nasze grzechy najbardziej nas „związują", ponieważ całe ludzkie cierpienie może w jakiś sposób wywodzić się z tego. Dlatego potrzebujemy przemiany serca, oderwania się od wszystkiego, co może nas oddzielić od Boga. Wtedy, mając całkowitą i zupełną ufność w miłość Boga do nas jako Jego dzieci, nie ma zbyt mocnego węzła, nawet tych węzłów, które powstały z powodu naszych grzechów, którego Maryja nie jest w stanie rozwiązać.
Anne Marie Jacques
(źródło: www.maryundoerofknots.com/history.htm)
