Nadzieja złoczyńców cz. 5

1991 – Prezydent Bush wychwala Nowy Po­rządek Świata w przemówieniu o stanie państwa: „W grę wchodzi więcej niż jeden mały kraj, chodzi o wielką ideę – o nowy porządek świata… żeby osiągnąć uniwersalne aspiracje ludzkości, oparte na wspólnych zasadach i regułach prawa. To ilu­minacja tysięcy punktów świetlnych. Wiatry zmiany są teraz z nami".

1991 – Prezydent Bush mówi w Klubie Eko­nomicznym Nowego Jorku: „Moja wizja nowego porządku świata przewiduje Organizację Narodów Zjednoczonych z ożywioną funkcją na rzecz za­chowania pokoju".

1991 – Rada Stosunków Zagranicznych współfinansuje spotkanie pt. „Przemyśleć bezpie­czeństwo Ameryki. Od zimnej wojny do nowego porządku świata", w którym bierze udział 65 presti­żowych członków rządów, przedstawicieli świata pracy, nauki, mediów, wojska i profesjonalistów z dziewięciu krajów. Później wielu uczestników kon­ferencji przyłącza się do 100 innych światowych liderów, by wziąć udział w kolejnym spotkaniu za zamkniętymi drzwiami, w spotkaniu Klubu Bilder­berg w Baden-Baden w Niemczech. Bilderbergersi wywierają także znaczący wpływ na ustalanie po­lityki zagranicznej swoich poszczególnych rządów.

1991 – David Rockefeller przemawiający na spotkaniu Bilderbergersów w Baden-Baden (w którym brał udział także ówczesny gubernator Bill Clinton), oświadcza: „Jesteśmy wdzięczni The Washington Post, New York Times'owi, magazy­nowi Time i innym ważnym mediom, których dy­rektorzy brali udział w naszych spotkaniach za to, że dotrzymywali swoich przyrzeczeń dyskrecji przez prawie czterdzieści lat". Później wyjaśniał: „Nie moglibyśmy rozwinąć naszego planu dla świata, gdybyśmy w tym czasie byli przedmiotem zainteresowania mediów. Ale świat jest bardziej wyrafinowany i przygotowany do drogi w kierunku rządu światowego. Ponadnarodowa suwerenność elity intelektu­alnej i światowych bankierów jest z pewnością bardziej pożądana od samostanowienia naro­dów, praktykowanego w poprzednich wie­kach".

1991 – Instytut Spraw Świata Południowow­schodniego dyskutuje Nowy Porządek Świata. W programie są następujące tematy: „Struktury prawne Nowego Porządku Świata" i „Organizacja Narodów Zjednoczonych. Od jej koncepcji do No­wego Porządku Świata". W dyskusji wzięli udział m. in. były dyrektor Ogólnego Departamentu Prawa ONZ i były Sekretarz Generalny Międzyna­rodowej Organizacji Planowanego Rodzicielstwa.

1991 – W programie telewizji Cable News Network, członek Rady Stosunków Zagranicznych i były dyrektor CIA Stansfield Turner (stypendysta Fundacji Rhodesa), zapytany o Irak, odpowiada: „Mamy o wiele większy cel. Musimy planować dłu­goterminowo. To właśnie jest przykład – stosunki między Organizacją Narodów Zjednoczonych a Irakiem – gdzie ONZ celowo narusza suwerenność suwerennego kraju. Teraz jest to wspaniały prece­dens (który może zostać użyty) we wszystkich krajach świata".

1991 – David Funderburk, były ambasador USA w Rumunii, mówi na spotkaniu w Północnej Karolinie: „George Bush jest otoczony ludźmi, któ­rzy wierzą w jeden rząd światowy. Uważają oni, że sowiecki i amerykański system upodobniają się". Narzędziem do wprowadzenia tego w życie, po­wiedział Funderburk, jest Organizacja Narodów Zjednoczonych, „z której 166 państw członkow­skich większość jest socjalistyczna, ateistyczna i antyamerykańska". Funderburk był ambasadorem w Bukareszcie w latach 1981-1985, kiedy podał się do dymisji z powodu rozczarowania poparciem USA dla, opartego na ucisku, reżimu komunistycz­nego dyktatora Rumunii, Nicolae Ceausescu.

1991 – Prezydent Gorbaczow w czasie poko­jowych rozmów na temat Bliskiego Wschodu w Madrycie oświadcza: „Zaczynamy widzieć prak­tyczne wsparcie. I jest to bardzo istotny znak ruchu w kierunku nowej ery, nowej epoki. Widzimy za­równo w naszym kraju jak i wszędzie indziej duch starego myślenia. Kiedy sami pozbędziemy się jego obecności, łatwiej nam będzie przejść w kie­runku nowego porządku świata, opierając się na odpowiednich mechanizmach Organizacji Narodów Zjednoczonych".

1992 – Członek Rady Stosunków Zagranicz­nych (i były prezes Citicorp) Walter Wriston publi­kuje książkę pt. Zmierzch suwerenności (The Twi­light of Sovereignty), w której stwierdza: „Prawdzi­wie globalna ekonomia wymaga kompromisów w kwestii suwerenności narodowej. Nie ma ucieczki od systemu".

1992 – Henry Kissinger w przemówieniu do członków Klubu Bilderberg w czasie ich spotkania w Evian we Francji stwierdza: „Dziś Amerykanie byliby oburzeni, gdyby wojska ONZ weszły do Los Angeles, żeby przywrócić tam porządek. Jutro będą za to wdzięczni! Jest to prawda, zwłaszcza gdyby powiedziano im, że było to zewnętrzne za­grożenie spoza ziemi, czy to prawdziwe czy rozgłaszane, które było niebezpieczne dla samego na­szego istnienia. To właśnie wtedy wszyscy ludzie na świecie zobowiążą światowych liderów, by ura­towali ich od tego zła. Każdy człowiek boi się tylko nieznanego. Kiedy przedstawi się taki scenariusz, ludzie chętnie zrezygnują z praw indywidualnych w zamian za gwarancję pomyślności udzieloną im przez rząd światowy".

1992 – W Rio de Janeiro odbywa się konferen­cja Szczytu Ziemi ONZ na temat środowiska i roz­woju (UNCED – United Nations Conference on Environment and Development), rozpoczęta prze­mówieniem sekretarza generalnego Maurice'a Stronga. Głównymi dokumentami tego szczytu są: konwencja o zachowaniu różnorodności biologicz­nej i Program 21, który dostarcza pełnego pro­gramu wprowadzenia globalnego, zrównoważo­nego rozwoju. Stany Zjednoczone wahają się pod­pisać tych dokumentów z powodu opozycji w kraju ze względu na zagrożenie suwerenności i gospo­darki. Szczyt stwierdza, że bogactwo pierwszego świata musi zostać przenie­sione do trzeciego świata.

1992 – Magazyn Time publikuje artykuł pt. Na­rodziny globalnego narodu (The Birth of the Global Nation), napisany przez Strobe'a Talbotta, stypen­dystę Fundacji Rhodesa, współlokatora Billa Clin­tona z uniwersytetu Oxford, dyrektora Rady Sto­sunków Zagranicznych, ambasadora USA w Rosji, członka Komisji Trójstronnej i asystenta sekretarza stanu. Talbott pisze: „Wszystkie kraje są zasadni­czo umową społeczną. Nieważne jak trwałe czy nawet święte mogą wydawać się w danym czasie, faktycznie wszystkie są sztuczne i tymczasowe. Być może narodowa suwerenność nie była w ogóle zbyt dobrym pomysłem. Ale przyniosła ona wyda­rzenia w naszym własnym, niezwykłym i strasznym stuleciu, rozstrzygające sprawę rządu świato­wego". Jako redaktor naczelny magazynu Time, Talbott broni Clintona w czasie jego kampanii pre­zydenckiej. Prezydent Clinton mianuje go jako drugą osobę w Departamencie Stanu, po sekreta­rzu stanu Warrenie Christopherze, byłym członku Komisji Trójstronnej i byłym wiceprzewodniczącym i dyrektorze Rady Stosunków Zagranicznych. Tal­bott jest zatwierdzony przez dwie trzecie senatu USA, pomimo jego stwierdzenia na temat błahości narodowej suwerenności.

1992 – W spotkaniu w ratuszu Los Angeles, członek Komisji Trójstronnej i były przewodniczący Rady Stosunków Zagranicznych Winston Lord wygłasza przemówienie zatytułowane Zmiana na­szych zwyczajów. Ameryka i nowy świat (Changing Our Ways: America and the New World), w którym zauważa: „Do pewnego stopnia będziemy musieli poświęcić część naszej suwerenności, co wywoła kontrowersje w kraju. Podpisanie Północnoamery­kańskiego Układu Wolnego Handlu (NAFTA) da się we znaki niektórym Amerykanom, kiedy zo­staną zlikwidowane niskopłatne miejsca pracy". Lord zostaje asystentem sekretarza stanu w admi­nistracji Clintona.

1992 – Czasopismo Rady Stosunków Zagra­nicznych Foreign Affairs (Sprawy zagra­niczne) publikuje artykuł sekretarza generalnego ONZ Boutrosa-Boutrosa Ghali, który stwierdza: „Nieza­przeczalne jest to, że wielowiekowa dok­tryna ab­solutnej i wyłącznej suwerenności nie jest już dłu­żej aktualna… Podkreślanie praw jednostki i praw społeczeństw jest wymiarem uniwersalnej suwe­renności, która tkwi w całej ludzkości. To poczucie znajduje wzrastający wyraz w stopniowej ekspansji prawa międzynarodowego. W tym ujęciu znacze­nie Organizacji Narodów Zjednoczonych powinno być oczywiste i akceptowane".

1992 – W wyniku Szczytu Ziemi w Rio zostaje ustanowiona Komisja Ziemi. Celem kierowanej wspólnie przez Michaiła Gorbaczowa i Maurice'a Stronga komisji jest globalne wprowadzenie Pro­gramu 21. Jej siedziba znajduje się w przyjaznej środowiskowo Costa Rice.

1993 – Strobe Talbott otrzymuje nagrodę rządu globalnego im. Normana Cousinsa (Norman Cou­sins Global Governance Award) za swój artykuł umieszczony w 1992 r. w magazynie Time pt. Na­rodziny globalnego narodu i w uznaniu tego, co zrobił „dla sprawy rządu światowego". Prezydent Clinton pisze w liście gratulacyjnym: „Norman Co­usins pracował dla pokoju światowego i świato­wego rządu. Życiowe osiągnięcia Strobe'a Talbotta jako głos wzywający do globalnej harmonii zyskały mu to uznanie. Będzie on godnym laureatem na­grody im. Normana Cousinsa. Składam mu najlep­sze życzenia dalszych sukcesów".

1993 – Prezydent Clinton zleca wiceprezy­dentowi Alowi Gorowi rozpoczęcie procesu reor­ganizacji rządu. Celem jest utworzenie partnerstwa publiczno-prywatnego i przeniesienie odpowie­dzialności z rządu do biznesu.

1993 – Michaił Gorbaczow zakłada Międzyna­rodowy Zielony Krzyż, który ma działać w oparciu o ustalenia Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r. i Programu 21.

1993 – Członek Rady Stosunków Zagranicz­nych i Komisji Trójstronnej, Henry Kis­singer pisze na temat NAFTY w The Los Angeles Times: „To, co Kongres będzie rozpatrywał, nie jest konwen­cjonalną umową handlową, ale archi­tekturą no­wego systemu międzynarodowego… pierwszym krokiem w kierunku nowego porządku świata".                (cdn)

Ted Flynn