Jeśli właściciel domu nie mógłby wejść ani wyjść z niego bez uprzedniego zapytania, a następnie zapłacenia za pozwolenie na to w prywatnej agencji, czy byłby faktycznie właścicielem swojego domu? Gdyby nie mógł on uprawiać swoich pól, siać lub zbierać, bez uprzedniego uzyskania i zapłacenia za pozwolenie na to od tej samej agencji, jego tytuł własności tej nieruchomości nic by nie znaczył. Nie byłby on właścicielem nieruchomości, ale wasalem tej prywatnej agencji.
Zdolność produkcyjna kraju jest dobrem narodowym, bogactwem społeczności. Szkocki inżynier Clifford Hugh Douglas – twórca zasad finansowych Kredytu Społecznego – nazywa to prawdziwym kredytem, bo jest to podstawa pewności, że kraj może podtrzymywać życie. Ten realny kredyt jest tak wielki, jak wielkie są możliwości kraju, by dostarczyć szybko, sprawnie i całkowicie, to wszystko, co jest niezbędne do zaspokojenia prywatnych i publicznych potrzeb populacji.
Jednak ta zdolność produkcyjna, która jest owocem życia w społeczeństwie, czymś, co jest złożone z osiągnięć współczesnych i ogromnego dziedzictwa wiedzy oraz doskonalenia technik, które zostały nam przekazane przez poprzednie generacje, nie może być obrócona na korzyść społeczeństwa, o ile bardzo złożony i zróżnicowany system działalności nie zostanie wprawiony w ruch. A instrumentem, który wprawia te działania w ruch, są pieniądze. Pieniądze lub kredyt finansowy można nazwać dźwignią sterującą, która wprawia w ruch produkcję i kieruje nią.
Teraz ludzie w kraju nie są panami tej dźwigni sterującej. Ludzie są zobowiązani utrzymywać maszyny produkcyjne działające tylko ułamkiem swoich możliwości, i to w obliczu wielkich i rosnących potrzeb — albo muszą udać się do prywatnej agencji i zapłacić za pozwolenie na używanie tej produktywnej maszynerii, aby zaspokoić swoje potrzeby i pragnienia. Jest to bardzo podobne do przypadku właściciela domu, o którym wspominaliśmy powyżej, lub rolnika uprawiającego swoje pola. Ludzie są wasalami prywatnej agencji, czyli systemu bankowego, który składa się z prywatnych firm, ponieważ pieniądze pochodzą z systemu bankowego i nie można ich mieć bez pogrążania się w długach tych, którym są dane na potrzeby produkcji.
Środki produkcji mogą być własnością jednostki, spółdzielni, spółki, ciała publicznego lub jakiegokolwiek innego „organu prawnego", ale niezależnie od rodzaju własności, pozostają bezpłodne, jeśli nie mogą liczyć na pomoc innych form produkcji. Nowoczesna produkcja jest zasadniczo sprawą kooperacyjną. Jej skuteczność zależy od życia we wspólnocie, od skoordynowanej pracy osób zaangażowanych w wyspecjalizowaną działalność, od istnienia konsumentów, bez których produkcja nie ma owocnego celu.
Jest to aspekt odnoszący się do społeczności, co sprawia, że kredyt realny jest prawdziwie kredytem społecznym, który powinien dać społeczności środki do mobilizacji jej zdolności produkcyjnej, aby zaspokoić potrzeby wspólnoty. Co więcej, społeczność nie jest tylko abstrakcją; składa się ze wszystkich obywateli. Odpowiednio, powinni oni móc powiedzieć produktywnej maszynerii swojego kraju, czego potrzebują i chcą, i wszyscy powinni mieć możliwość uzyskania części jej owoców.
Jak powiedział Pius XII w orędziu radiowym z 1 czerwca 1941 r.: „Ekonomia narodowa, będąc owocem działalności ludzi, którzy pracują zjednoczeni w społeczność państwową, do niczego innego nie zmierza, jak tylko do zapewnienia ciągłości takich warunków materialnych, w jakich mogłoby się w pełni rozwijać indywidualne życie obywateli".
Ponieważ kredyt finansowy, czyli pieniądz jest akceptowanym instrumentem do kierowania produkcją, pieniądze powinny należeć do społeczności i jej członków tak, jak zdolność produkcyjna kraju.
Kto powinien posiadać ten instrument do przekazywania produkcji niezbędnych poleceń? Logicznie, ci, którzy mają pragnienia i potrzeby, ponieważ celem systemu produkcyjnego jest zaspokajanie potrzeb i pragnień.
Istnieją zarówno potrzeby publiczne, jak i prywatne. Polecenie zaspokojenia prywatnych potrzeb powinno pochodzić od jednostek, od rodzin. To, czego osoba powinna żądać w odniesieniu do żywności, odzieży i zakwaterowania nie jest sprawą decyzji rządu lub jakiegokolwiek innego organu publicznego. To same osoby najlepiej znają swoje potrzeby. Dla potrzeb publicznych zamówienia powinny pochodzić od powołanych w tym celu organów publicznych, każde w swoim obszarze jurysdykcji.
Zdolność produkcyjna kraju, ponieważ jest własnością wspólną, powinna w jakiś sposób służyć wszystkim i nie być zmonopolizowana przez konkretne osoby lub grupy interesu. Sprawą społeczeństwa jest ustanowienie w tym celu uporządkowanego systemu, włączając w to system monetarny, ponieważ pieniądz jest środkiem, za pomocą którego kontrolowany jest system produkcyjny.
Innymi słowy, każdy obywatel, jako członek społeczeństwa, powinien być stale wspomagany pewną sumą pieniędzy, która umożliwi mu zamawianie z systemu produkcyjnego to, czego potrzebuje. System produkcyjny będzie mu to dostarczać, a więc każdy z osobna wniesie swój wkład do kierowania produkcją kraju dla zaspokojenia potrzeb wszystkich, którzy w nim mieszkają.
Ale ile powinien dostać każdy z osobna? W kraju takim jak Kanada, zdolnym do zaspokojenia więcej niż tylko podstawowych potrzeb jego mieszkańców, ustalona kwota dla każdego powinna wystarczyć przynajmniej do uzyskania tego, co jest niezbędne. W rzeczywistości może to być nawet więcej, do momentu, kiedy każdy mógłby skuteczniej rozwijać w pełni swoje życie indywidualne.
Używanie tego należy do jednostki zgodnie ze swoimi własnymi pragnieniami − tego gwarantowanego dochodu, który pewni ekonomiści nazywają „dochodem podstawowym", a który Kredytodawcy Społeczni nazywają „dywidendą narodową" − ponieważ jest to prawo do uzasadnionego udziału każdego, gdyż każdy jest współspadkobiercą wielkiego wspólnego dziedzictwa kapitału, który stał się dominującym czynnikiem dzisiejszej produkcji.
Jeśli chodzi o potrzeby publiczne, instytucje publiczne otrzymają kredyty, których potrzebują, aby wykorzystać zdolność produkcyjną kraju, ponieważ są wybranymi przez społeczeństwo ciałami. Oczywiście to, co jest wykorzystywane przez organy publiczne, nie może zaspokajać potrzeb jednostek. Z tego powodu obywatele muszą mieć możliwość podejmowania decyzji za pośrednictwem swoich przedstawicieli, jaka część ma trafić do organów publicznych. Ta decyzja musi opierać się nie na podatkach czy pożyczkach, ale na podstawie pilności danej pracy i dostępności know-how, materiałów i siły roboczej do jej wykonania.
Teraz zostanie podniesiony zarzut: „To wszystko jest bardzo ładnie, ale skąd wziąć pieniądze, pieniądze na te dywidendy i na wydatki publiczne, tak żeby można było zmobilizować produkcję?".
Odpowiedź: „Z narodowego biura monetarnego, które będzie działać zgodnie z krajową zdolnością produkcyjną".
Suma wszystkich małych, średnich i dużych organizacji produkcyjnych dostarcza towarów. Organizacja monetarna dostarcza pieniędzy na finansowanie produkcji i dystrybucji towarów, w razie potrzeby do pełnej wydajności.
W celu stworzenia tych warunków muszą zostać skorygowane panujące kłamstwa w odniesieniu do kreacji pieniądza.
Do tej pory system pieniężny był tym, który panuje zamiast służyć. Uważano go za coś świętego, przed czym wszyscy muszą uklęknąć; w rzeczywistości nie powinien być niczym więcej niż systemem księgowości, który ma wiernie odzwierciedlać realia produkcji i konsumpcji.
Wszyscy błędnie zaczęliśmy uważać pieniądze za bogactwo, podczas gdy w rzeczywistości same w sobie są niczym. Wszystkie pieniądze w kraju można by dziś spalić bez zmniejszenia o jotę jego realnego bogactwa, ale jeśli spalisz las, zniszczysz prawdziwe bogactwo. Prosta decyzja może przywrócić spalone pieniądze, ale odtworzenie lasu zajmuje od sześćdziesięciu do stu lat. Pieniądze to po prostu tytuł lub roszczenie do bogactwa, tytuł lub domaganie się dóbr, którymi zaspokoimy nasze potrzeby. Ponieważ każdy człowiek ma to prawo od urodzenia, dlaczego tak bezwzględnie konieczne jest to, aby te „pieniądze" zostały zarobione? A na posiadane prawo nie trzeba sobie zasłużyć. Jest to potwierdzone w przypadku kapitalisty, który przekazuje swoje pieniądze następcy; spadkobierca ma prawo do dywidend z tych pieniędzy, których w żaden sposób nie zarobił. Dlaczego więc odmawiać tego samego prawa wszystkim współspadkobiercom tego ogromnego bogactwa, które było przekazywane ludziom od pokoleń postępu?
Ten, kto pracuje bezpośrednio przy eksploatacji i dalej rozwoju tego wspólnego dziedzictwa ma prawo do wynagrodzenia za te starania. On i inni, oprócz tego prawa, mają również prawo od urodzenia do udziału w dochodach z tego wspólnego dziedzictwa.
System monetarny sam w sobie nie powinien być systemem nagród i kar, ale tylko system służby, systemem umożliwiającym mobilizację naszych zdolności produkcyjnych i dystrybucję ich produktów.
Ten system monetarny, aby pozostać w harmonii z system produkcyjnym, musi ściśle podążać za rytmem systemu produkcyjnego; nowe kredyty (pieniądze) muszą zostać wyemitowane na nową produkcję, i muszą zostać wycofane, gdy produkty są konsumowane lub amortyzowane.
Oto dlaczego Kredytowcy Społeczni MICHAELA żądają, aby Bank of Canada — organ narodowy ustanowiony w tym celu – dostarczał nowych kredytów bez odsetek dla nowej produkcji, takiej jak rozwój prowincji, gmin, kuratoriów szkolnych itp. Spłata byłaby rozłożona na lata, jak to jest obecnie w zwyczaju, ale bez dodatkowych odsetek, które znacznie zwiększają kwotę do zapłaty, czasami ją podwajając lub gorzej.
Ten sam sposób finansowania należy również zastosować do produkcji dóbr na potrzeby prywatne. Producent powinien być automatycznie zaopatrywany w kredyty, których potrzebuje, aby wyprodukować to, czego potrzebuje prywatny konsument, i co fizycznie jest w stanie wyprodukować. Wtedy konsument powinien być finansowany, aby mógł nabyć towary, które są dostępne i których potrzebuje. Pieniądze powinny być następnie zwrócone do źródła, z którego wyszły.
Z pieniędzmi dostosowanymi w ten sposób do produkcji i konsumpcji, inflacja i depresja stałyby się przeszłością. To istniejący system produkuje inflację cen, podczas gdy w rzeczywistości ceny te powinny maleć wraz z łatwiejszą i szybszą produkcją. To istniejący system finansowy tworzy bezrobocie, kiedy jest jeszcze tak wiele prywatnych i publicznych potrzeb do spełnienia.
Louis Even
