Do kogo powinna należeć kontrola pieniądza?

„Z chwilą kiedy naród traci kontrolę nad swoją walutą i kredytem, nie ma już znaczenia, kto uchwala prawa. Li­chwa, gdy raz dojdzie do władzy, do­prowadzi do ruiny każdy kraj. Dopóki rząd nie przejmie kontroli nad emisją pieniądza i kredytem rozumiejąc, że jest to jego najważniejszy i święty obowiązek, wszelka mowa o suweren­ności parlamentu i demokracji jest da­remna i próżna”.

Wybory powszechne w 1935 roku

Mackenzie King

W 1935 roku, jesienią, Kanada przygotowywała się do wyborów federalnych. Kończył się 5-letni termin rządów Partii Konserwatywnej Bennetta. Trwała jeszcze Wielka Depresja, która zaczęła się jesienią 1929 roku.

Nie był to kryzys związany wyłącznie z rządami Partii Konserwatywnej. Był to kryzys ogólnoświa­towy, który dotknął wszystkie kraje Zachodu, bez względu na to, kto sprawował w nich władzę. W Kanadzie zaczął się on podczas rządów Partii Li­beralnej Mackenzie Kinga. I w związku z kryzy­sem wyborcy wymienili liberałów na konserwaty­stów w wyborach w 1930 roku. Ludzie, gdy są nie­zadowoleni, zmieniają partię rządzącą.

Bez względu na ataki liberałów skierowane przeciwko torysom, Mackenzie King dokładnie wiedział, że depresja nie zależy od rządzącej w danym momencie partii. Wiedział dokładnie, że depresja spowodowana jest ograniczeniami kre­dytu bankowego, powodującymi zmniejszenie ilo­ści pieniędzy w obiegu. Był świadomy, że właściwe mechanizmy uruchamiające kredyt w interesie pu­blicznym mogłyby zapewnić ludności odpowiednią ilość pieniędzy dla zaspokojenia potrzeb.

Co więcej, Mackenzie King napisał przedtem książkę pt. „Przemysł a ludzkość” („Industry and Humanity”) opublikowaną w 1918 r. – rok przed jego wyborem na lidera Partii Liberalnej Kanady. Pisał w tej książce między innymi: „Pieniądze są cyframi wygrawerowanymi w metalu, wydrukowa­nymi na papierze lub zapisanymi w księgach ban­kowych”. Dlaczego więc skazywać cały naród na depresję z powodu złej kontroli nad tymi cyframi?

Mackenzie King doskonale rozumiał wagę sprawy. Więc jako lider Partii Liberalnej na samym początku kampanii w 1935 roku złożył niezwykłe oświadczenie:

„Z chwilą kiedy naród traci kontrolę nad swoją walutą i kredytem, nie ma już znacze­nia, kto uchwala prawa. Lichwa, gdy raz doj­dzie do władzy, doprowadzi do ruiny każdy kraj. Dopóki rząd nie przejmie kontroli nad emisją pieniądza i kredytem rozumiejąc, że jest to jego najważniejszy i święty obowiązek, wszelka mowa o suwerenności parlamentu i demokracji jest daremna i próżna.

Partia Liberalna uważa, że kredyt jest sprawą publiczną, a nie tylko bankierów, jest troską każdego obywatela. Partia Liberalna jest za natychmiastowym założeniem odpo­wiednio ukonstytuowanego banku narodo­wego dla kontroli emisji pieniędzy pod wzglę­dem potrzeb społecznych. Emisja pieniędzy musi być zgodna z krajowymi, społecznymi i przemysłowymi potrzebami obywateli kana­dyjskich”.

Interesy monopolu pieniężnego są całkowicie sprzeczne z dobrem ludzi. Mackenzie King to wie­dział, więc z widoczną determinacją walki z tą do­minacją finansową, z naciskiem stwierdził prze­mawiając w Saskatoon [prowincja Saskatchewan]:

„Jeżeli moja partia wróci do władzy, wpro­wadzimy dobrą politykę monetarną w najwięk­szej bitwie między władzą pieniądza i społe­czeństwem, jakiej Kanada nigdy jeszcze nie widziała”.

Po elekcji

Podsumowanie wyników wyborów 14 paź­dziernika 1935 roku dało Partii Liberalnej bez­względną większość w parlamencie. Wieczorem tego dnia, po zwycięstwie Partii Liberalnej, Macken­zie King złożył oświadczenie, w którym potwierdzał swoją determinację ukrócenia dyktatury finanso­wej:

„Elekcja popiera punkt widzenia liberałów, że kredyt jest sprawą publiczną, jest nie tylko sprawą bankierów, ale przedmiotem bezpo­średniego zainteresowania każdego obywa­tela.

Jest to klarowny wyrok przeciwko prywat­nej własności i prywatnej kontroli banku naro­dowego; i za należycie utworzonym bankiem narodowym oraz kontrolą waluty emitowanej zgodnie z potrzebami społecznymi. Nie ma tu pomyłki, jeżeli chodzi o żądanie odbudowy przez rząd Kanady kontroli nad kredytem i obiegiem waluty.

W czasie kampanii wyborczej, sprawa kontroli przez społeczeństwo wszystkich funk­cji rządu, przy pomocy reprezentantów w par­lamencie, a nie przez inne siły, stawała się co­raz bardziej klarowna. Elektorat uważał, że odpowiedzialne ministerstwa, a nie zorgani­zowana Finansjera i międzynarodowa władza pieniądza, powinny kontrolować wszystkie sprawy państwowe”.

Dlaczego, panie King?

Te słowa pozostają tak samo klarowne po elekcji jak i przed nią: tyrania finansowa musi być wstrzymana. Ludzie muszą uzyskać z banku, który naprawdę należy do nich, wszystkie pieniądze po­trzebne do uruchomienia produktywności kraju służącej potrzebom krajowym, społecznym i prze­mysłowym.

Można się dziwić, dlaczego po tak klarownych i powtarzanych oświadczeniach nie nastąpiły dzia­łania ze strony lidera Partii Liberalnej. I dlaczego, nawet mając znacjonalizowany bank Kanady, lu­dzie nie byli w stanie uzyskać i jeszcze nie uzy­skali pełni środków finansowych w celu urucho­mienia możliwości fizycznych dla zaspokojenia swoich potrzeb publicznych i prywatnych. Dla­czego, będąc u władzy, Mackenzie King natych­miast wyznaczył na ministra finansów prezesa Międzynarodowego Banku Barclay, Charlesa Dun­ninga, który nawet nie był członkiem parlamentu, który nawet nie startował w wyborach? Kto narzucił ten wybór premierowi Mackenzi Kingowi?... Więc dzisiaj w dalszym ciągu czekamy na „największą bitwę między władzą pieniądza i społeczeństwem, jakiej Kanada nigdy jeszcze nie widziała”.

Powyższy artykuł był napisany przez Louisa Evena w 1958 r. W innym artykule, który napisał w 1952 r. Louis Even wyjawił interesującą informację dotyczącą tego samego tematu. Zakończenie tego artykułu brzmi:

Oświadczenia Mackenzie Kinga w 1935 r. wy­wołały sensację, przynajmniej w kręgach poinfor­mowanych o dyktaturze pieniężnej i kredytowej. Kilka lat później, Australijka podróżująca po Kana­dzie, pani Bearne, poprosiła i następnie uzyskała wywiad z premierem Mackenzie Kingiem. Premier stworzył przyjemną atmosferę, więc pani Bearne zapytała: „Czy mogę zapytać o coś bezpośred­nio?”.

Mackenzie King: „Oczywiście, proszę pani”.

Pani Bearne: „Panie premierze, wielu obywateli Australii i oczywiście poza nią było zaszokowanych pańskim oświadczeniem w 1935 r. o kontroli nad pieniądzem i kredytem i koniecznością przywróce­nia tej kontroli narodowi, jeżeli chce się mówić o prawdziwej demokracji. Mówiliśmy sobie: ‘Przy­najmniej jeden premier Wspólnoty Brytyjskiej wstrząsnął dyktaturą, która zrobiła tyle zła w cywili­zowanym świecie’. Ogłosiliśmy pana największym mężem stanu współczesnej ery. Dlaczego nasza nadzieja nie została jeszcze spełniona?”.

Mackenzie King: „Proszę pani, robimy, co mo­żemy”.

Stosownie do nacisku

Mackenzie King wiedział, ale „nie mógł”, lub myślał, że nie może. Skąd wzięła się opozycja, jak nie ze strony tych, którzy cieszą się kontrolą pie­niędzy i wynikającą stąd władzą? Jakiego popar­cia, jakiego nacisku zabrakło panu Kingowi, żeby dokonać tej zmiany, jak nie poparcia i nacisku po­informowanej ludności, która chce się wyzwolić?

„Rządy postępują zgodnie z naciskami, które się na nie wywiera”, powiedział prezydent USA Franklin D. Roosevelt.

Można żałować, że osoby publiczne wiedzą, ale nie postępują konsekwentnie; ale również trzeba przyznać, że obywatele krajów, które pre­tendują do nazwy „demokratycznych” nie spełnili do tej pory swojej roli. Ta obserwacja jest moty­wem działania Kredytowców Społecznych czasopi­sma Michael.