WIERSZE

Kazimierz Nowosielski

Jeszcze nie byłem
tu gdzie jestem
Świat nie za duży
nie za mały
Ciągle przede mną
rzeczy pierwsze
– a spotkać wieczne
w przemijaniu

oto co dla mnie
najważniejsze

Dłonie

Dłonie ludzi
którzy się kochają –

Na starość drżące
przy zawiązywaniu sznurowadeł

Z pewnym trudem
przenoszące kubek z herbatą

Odległe a pomocne
w przypominaniu tego
co się widziało

Na koniec te
– jeszcze ciepłe –
ujmują
już zesztywniałe

i wkładają obrazek
z miłosiernym Chrystusem

albo różaniec

W przemijaniu

Patrzymy
na swoje dłonie
na kolejne plamki
na piersiach
na skroniach

– to przemijanie

Twoje siwe włosy
zmyślnie ukryte
pod innym kolorem

– i to przemijanie

W czułości naszych spojrzeń
dawne miłosne uniesienia

– bo przemijanie

Widzimy szczęście młodych
trzymających się za ręce
– a nasze serca
jakby wiedziały
coś więcej –

i to też
przemijanie

Zapisane

Zapisany – powiada Pismo
każdy włos na głowie

– i to zatem jak rósł
i jak spadał

i jak wiatr go niósł
i gdzie on teraz –

a cóż dopiero
uczynki naszych serc
i dusz
i sumienia

i wszystko co z nimi związane
złożone w wiecznym

„amen”

W globalnej wiosce

W globalnej wiosce
wolności bez granic
niewidzialne pręty
cyfrowy kaganiec

Dostatki wszelkie
w liczbach serwowane
Miast ludzkiej godności
ogonem merdanie

Już nikt nie pyta
co się z duszą stanie
Minął czas wolności
– pozostał kaganiec

Ciągle

Ciągle mało i mało – – Gejom
już nie wystarczają
własne tyłki – i wyruszają
na podbój świata
(tak samo lesbijki)
Manifa za manifą
w każdym mieście
(i na prowincji)
Mężczyźni trzymają swoje żony
za genitalia Kobiety
z odsłoniętymi kroczami
wkraczają do ziemskiego raju
Wszyscy machają
tęczowymi chorągiewkami
gromadzą na placach
gdzie zmodernizowane gilotyny
jak działały
tak działają