Podobnie jak objawienia Maryi w Zeitoun (zob str. 16), następujący cud wydarzył się również w Kairze, kilka wieków wcześniej, w roku 679 AD. Większość z nas zna zdanie z Ewangelii, kiedy Jezus powiedział: „Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: „Przesuń się stąd tam!", a przesunie się" (Mt 17:20). Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.
My rozumiemy, że, aby wydarzył się taki cud, wymagałoby to wyjątkowo niezwykłej wiary, żeby góra uniosła się na nasz rozkaz. A jednak to właśnie wydarzyło się w Kairze, w Egipcie. Oto historia tego cudownego wydarzenia.
Za panowania Al-Muizza, który był pierwszym fatymidzkim władcą Egiptu, Islamski rząd był ambiwalentny w traktowaniu Koptów (egipskich chrześcijan, których kościół został założony w Aleksandrii przez św. Marka Apostoła), stosując przemiennie sympatię i tolerancję z okrucieństwem i brutalnością. W tamtym czasie siedziba św. Marka była wakująca od około dwóch lat. Wreszcie biskupi i przywódcy społeczności koptyjskiej zgromadzili się w kościele św. Sergiusza w celu wyboru następcy. Podczas ich zebrania Abraham syryjski, człowiek oddany religii i pobożny, wszedł do kościoła i oni jednomyślnie go wybrali.
Zabrali go do Aleksandrii, gdzie został konsekrowany jako 62. patriarcha Egiptu. Abraham był Syryjczykiem z urodzenia i był bogatym kupcem, który odwiedził Egipt i ostatecznie tam się osiedlił. Był znany ze swojej dobroci, pobożności i miłości do ubogich.
Po wyświęceniu rozdał połowę swojego bogactwa potrzebującym, a drugą połowę wykorzystał na budowę kościołów w całym Egipcie. Jeśli chodzi o Al-Muizza, był on znany z tolerancji i zainteresowania debatami na tematy religijne. Miał żydowskiego ministra Ibn-Killisa, który poinformował go, że jest napisane w księdze Nazarejczyków, że „jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze:'Przesuń się stąd tam!', a przesunie się" (Mt 17, 20 i Mk 11, 23). Pokazał ten werset kalifowi i przekonał go, by rzucił wyzwanie papieżowi (imię nadane przywódcy religijnemu Koptów), aby nakazał górze Mokattam, na wschód od Kairu, żeby się przesunęła, gdyby miał tak małą wiarę jak ziarnko gorczycy.
Kalif posłał po papieża i zapytał go, czy taki werset naprawdę istniał. Kiedy Abba Abraham potwierdził, że to prawda, Al-Muizz wezwał go, by to udowodnił lub inaczej Koptowie byliby narażeni na miecz. Papież poprosił o trzydniowe odroczenie.
Sytuacja była tragiczna. Ważyło się życie jego ludu.
Udał się bezpośrednio do kościoła św. Maryi, posłał po biskupów i kapłanów, i wezwał ich do postu i modlitwy przez te trzy dni. Przed świtem trzeciego dnia, Papież, wyczerpany przez smutek i długie czuwanie, zasnął.
We śnie przyszła do niego Maryja Panna. Powiedział do Niej: „Moja Pani, na pewno wiesz, co się dzieje". Wtedy pocieszyła go i powiedziała, że jeśli przejdzie przez żelazną bramę prowadzącą na rynek, spotka jednookiego mężczyznę niosącego worek z wodą. To jest człowiek, który mógłby przenieść górę, powiedziała.
Papież wyszedł w pośpiechu wczesnym rankiem, by zrobić to, co powiedziała i spotkać Szymona Garbarza. Zapytał Szymona, co robił o tej wczesnej porze, na co ten odpowiedział, że nosił wodę chorym i starszym, którzy sami nie mogli tego zrobić. Powiedział, że robił to każdego ranka — nosił na plecach worek wody dla potrzebujących — przed pójściem do pracy w garbarni. Kiedy Papież wyjaśnił cel swojego przybycia tutaj, Szymon był początkowo niechętny, ale kiedy Papież powiedział mu o swojej wizji, oddał się do jego dyspozycji.
Był prostym człowiekiem. Żadnych wspaniałych szat. Bez krzykliwego złota lub chwały, tylko chwała Boża, noszący wodę potrzebującym i służący współbraciom i siostrom. Był człowiekiem, z którym Abraham dzielił umiłowanie służby ubogim. Ci dwaj dzielili serce; serce Chrystusa.
Obaj poprowadzili duże zgromadzenie wiernych i pomaszerowali pod górę Mokattam. Za nimi szli kalif i jego minister, którzy już podżegali wielu ludzi przeciwko Koptom. Abraham odprawiał Mszę św., a tłum śpiewał za nim, Kyrie Eleison, błagając o Boże miłosierdzie. Klękali trzy razy, gdy papież wykonał Znak Krzyża z szerokim gestem rozciągającym się od jednego końca góry do drugiego.
Góra zatrzęsła się gwałtownie, jakby silne trzęsienie poruszyło ziemię. Potem zaczęła się podnosić w górę. Za każdym razem, gdy wierni powstawali ze swoich modlitw, góra wznosiła się. Kiedy klękali, ona upadała z wielkim hukiem. Zdarzyło się to trzy razy i za każdym razem, gdy góra podnosiła się wzwyż, promienie słońca, za nią, przenikały przez przestrzeń oddzielającą ziemię od góry i stawały się wyraźnie widoczne dla zgromadzonego tłumu.
Na ten niesamowity widok Al-Muizz oświadczył: „Bóg jest wspaniały!". Zwracając się do Abrahama, powiedział: „To wystarczy, aby udowodnić, że twoja wiara jest prawdziwa". Oczywiście to cudowne wydarzenie wywołało zamieszanie wśród tłumu. Kiedy porządek został przywrócony, Abba Abraham szukał Szymona, który trzymał się ukryty za papieżem podczas modlitw, ale nigdzie go nie było.
Po podniesieniu góry kalif, który wciąż trząsł się ze strachu, objął papieża serdecznie, a to oznaczało początek długiej przyjaźni między nimi. Kalif poprosił papieża, by określił swoją nagrodę. Po pewnym wahaniu papież poprosił o pozwolenie na odbudowę lub remont niektórych kościołów, zwłaszcza św. Merkuriusza w Babilonie na terenie dzisiejszego Starego Kairu. Ten kościół, częściowo zniszczony, był używany jako magazyn cukru.
Kalif zaoferował środki ze skarbu państwa na odbudowę Kościoła, ale Abraham odmówił mu. „Ten, którego Kościół budujemy nie potrzebuje pieniędzy tego świata i jest w stanie nam pomóc, dopóki nie zakończymy pracy", powiedział Abraham. Papież zadekretował również, żeby trzydniowy okres karencji, o który poprosił kalifa, a który on oraz biskupi i księża spędzili na modlitwie i poście, był regularnym okresem postu przestrzeganym przez wszystkich Koptów co roku.
Te trzy dni zostały dodane do czterdziestu dni postu przed Bożym Narodzeniem. Tak więc post adwentowy stał się czterdziestotrzydniowy począwszy od 25 listopada. Krótko po cudzie Al Muizz nawrócił się na chrześcijaństwo. Chrzcielnica, wystarczająco duża, by zanurzyć w niej dorosłego mężczyznę, została zbudowana dla niego w kościele św. Merkuriusza. Istnieje ona nadal i jest znana jako „Maamoudiat Al-Sultan", co oznacza Baptysterium Sułtana.
