Michael marzec - kwiecień 2008

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 •

www.michael.org.pl

marzec-kwiecień 2008

rodzy rodacy!

Dla nas, którzy wówczas, w 1944 roku, prze

żywaliśmy straszliwe nasilenie presji okupacyjnej,

dla Polski, która znajdowała się w przededniu po

wstania warszawskiego, bitwa [

pod Monte Cassino

]

była nowym potwierdzeniem owej niezłomnej woli

życia, dążenia do pełnej niepodległości Ojczyzny,

które nie opuszczały nas ani na chwilę. Na Monte

Cassino walczył żołnierz polski, tu ginął, tu przele-

wał swoją krew z myślą o Ojczyźnie, która dla nas

tak bardzo umiłowaną jest Matką właśnie dlatego,

że miłość do niej tylu domaga się ofiar i wyrzeczeń.

(…)

Bo przecież taką właśnie słuszną sprawą było i

nie przestaje nigdy być prawo narodu do istnienia,

do niepodległego bytu, do życia społecznego w du-

chu własnych przekonań, narodowych i religijnych

tradycji, do suwerenności własnego państwa. To

prawo narodu pogwałcone podczas ponad sto lat

trwających rozbiorów, zostało brutalnie pogwałcone

i zagrożone na nowo we wrześniu 1939 roku.

Msza święta dla Polaków na cmentarzu, Monte

Cassino, 17 maja 1979 r.

ościół przyniósł Polsce Chrystusa – to znaczy

klucz do zrozumienia tej wielkiej i podstawowej rze-

czywistości, jaką jest człowiek. Człowieka bowiem

nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. (…)

Otóż nie sposób zrozumieć dziejów narodu pol-

skiego – tej wielkiej tysiącletniej wspólnoty, która

tak głęboko stanowi o mnie, o każdym z was – bez

Chrystusa. (…) Nie sposób zrozumieć tego narodu,

który miał przeszłość tak wspaniałą, ale zarazem tak

straszliwie trudną – bez Chrystusa. Nie sposób zro-

zumieć tego miasta, Warszawy, stolicy Polski, która

w roku 1944 zdecydowała się na nierówną walkę z

najeźdźcą, na walkę, w której została opuszczona

przez sprzymierzone potęgi, na walkę, w której legła

pod własnymi gruzami, jeśli się nie pamięta, że pod

tymi samymi gruzami legł również Chrystus-Zbawi-

ciel ze swoim krzyżem sprzed kościoła na Krakow-

skim Przedmieściu. (…)

Stoimy w pobliżu Grobu Nieznanego Żołnierza.

(…) Na ilu to miejscach Europy i świata przemawiał

swoją śmiercią, że nie może być Europy sprawiedli-

wej bez Polski niepodległej na jej mapie?

Msza święta na placu Zwycięstwa, Warszawa, 2

czerwca 1979 r.

1656 r., w katedrze lwowskiej, Maryja została

nazwana uroczyście przez monarchę [

króla Jana

Kazimierza

], przez władcę tej ziemi, Królową Koro-

ny Polskiej. Jesteśmy dziedzicami

tego tytułu i wielkich ślubów!

Nawiedzenie sanktuarium Mat

ki Bożej Częstochowskiej, Jasna

Góra, 4 czerwca 1979 r.

olska piastowska, która już od

roku 968

cepit habere episcopum

Poznaniu – wcześnie stosunkowo,

bo już trzydzieści cztery lata po

chrzcie Mieszka, otrzymała własną

organizację kościelną: metropolię w

Gnieźnie ze stolicami biskupimi w

Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu.

(…) Rok tysiączny jest datą, któ-

rą słusznie łączy się z datą chrztu

– rokiem 966. (…)

Kiedy w roku tysiącznym powstała w Polsce

podstawowa struktura ustroju hierarchicznego Ko

ścioła, powstawała ona od początku w jedności hie-

rarchicznej z ustrojem Kościoła powszechnego – w

relacji do Stolicy Apostolskiej. W relacji tej struktura

Kościoła w Ojczyźnie naszej trwa nieprzerwanie do

naszych czasów: to jest jakiś dar Opatrzności, za

który musimy nie tylko my szczególnie dziękować,

ale także i naród z nami.

Dzięki temu Polska jest katolicka. Powiem: dzięki

temu Polska jest Polską. Jest też „zawsze wierna”.

Spotkanie z Konferencją Episkopatu Polski,

Częstochowa, 5 czerwca 1979 r.

ziś, kiedy naród nasz przechodzi przez nową

próbę [

stan wojenny – red.

], wołamy głośno wobec

Ciebie, Matko Jasnogórska: w Polsce nie może bra-

kować miejsca dla Polaków!

Każdy człowiek ma prawo do swojej Ojczyzny

– nikt nie może być skazywany na emigrację.

Do Polaków podczas audiencji generalnej, Wa

tykan, 28 kwietnia 1982 r.

wydarzenia bliższe nam, z tych lat, zdają się

mieć podobną wymowę. Jesteśmy świadomi, że

te wydarzenia z lat osiemdziesiątych, związane ze

słowem „Solidarność”, mają także jakąś wielką noś-

ność w życiu narodu, w jego dążeniu do tożsamości,

woli kształtowania przyszłości. Chociaż spadło na

niego doświadczenie dziejowe, to nie tracimy prze-

świadczenia, przekonania, że te treści i te wydarze-

nia również, jak niegdyś Konstytucja 3 Maja, będą

kształtowały życie narodu. Dla-

tego, bo pochodzą z jego ducha,

odpowiadają jego duchowi, a na-

ród musi żyć swoim własnym du-

chem, jeżeli ma żyć!

Msza święta dla pielgrzymów

polskich, Watykan, 3 maja 1982 r.

ani Jasnogórska! (…) Jako

Królową Polski wzywamy Cię, Bo-

garodzico, od roku 1656, kiedy to

po pamiętnym „potopie” nazwał

Cię tym wezwaniem król polski

Jan Kazimierz, oddając „pod Two-

ją obronę” swoje ziemskie króle-

stwo. (…)

Zaborcza przemoc potrafiła

na okres całego z górą wieku wymazać państwo

polskie i Rzeczpospolitą z map Europy. Jednakże

Królowa Polski ani przez chwilę nie przestała pa-

nować nad Polakami. Polska istniała dzięki swojej

Królowej.

Do Polaków podczas audiencji generalnej, Wa

tykan, 5 maja 1982 r.

roku 1983 na szerokie tło naszego polskiego

tysiąclecia i zarazem jasnogórskiego sześćsetlecia

rzuca się jasnym refleksem historyczna data sprzed

trzystu lat: odsiecz Wiednia, wiktoria wiedeńska!

Jest to rocznica, która łączy nas wszystkich Pola-

ków, a także naszych sąsiadów z południa oraz z

zachodu – bliższych i dalszych. Tak jak przed trzy-

stu laty połączyło nas wspólne zagrożenie, tak samo

po trzystu latach – rocznica walki i

zwycięstwa. (…)

O zwycięstwie król zawiadomił

Stolicę Apostolską w znamiennych

słowach:

Venimus, vidimus, Deus

vicit

– przybyliśmy, zobaczyliśmy,

Bóg zwyciężył. Te słowa chrześci-

jańskiego władcy wpisują się głębo-

ko zarówno w Tysiąclecie naszego

Chrztu, jak też w tegoroczny Jubi-

leusz Jasnogórski. Jan III Sobieski

pielgrzymował podczas swojej wy-

prawy wiedeńskiej na Jasną Górę

i do innych sanktuariów maryjnych.

(…)

Naród również w ciągu swych

dziejów odnosi zwycięstwa, z któ-

rych się raduje – tak jak raduje się w tym roku wikto-

rią wiedeńską – ale, z drugiej strony, ponosi klęski,

które go bolą. Tych klęsk na przestrzeni ostatnich

stuleci było wiele. Nie powiedzielibyśmy całej praw-

dy, gdyby stwierdzić, że były to tylko klęski politycz-

ne aż do utraty niepodległości. Były to również klę-

ski moralne: upadek moralności w czasach saskich,

zatrata wrażliwości na dobro wspólne aż do kary-

godnych przestępstw przeciwko własnej Ojczyźnie.

Ale przecież już druga połowa XVIII wieku przynosi

zdecydowane wysiłki w kierunku społecznej, kultu-

ralnej i politycznej odnowy. Wystarczy wspomnieć

Komisję Edukacyjną, a nade wszystko Konstytucję

3 Maja. Na tle tych wysiłków cios zadany Pierwszej

Rzeczypospolitej przez państwa dokonujące rozbio-

ru Polski był straszliwą krzywdą dziejową, pogwałce

niem praw narodu i porządku międzynarodowego.

(…) poprzez cały wiek XIX trwały niestrudzone

wysiłki zmierzające do odbudowy moralnej oraz do

odzyskania niepodległości politycznej, co nastą-

piło w wyniku pierwszej wojny światowej. Mówię o

tym dlatego, że dzieje narodu wpisują się w nasz

ojczysty jubileusz sześciu wieków obecności Maryi

– Królowej Polski na Jasnej Górze. Tam też znajdu-

ją swój głęboki rezonans zwycięstwa i klęski. Stam

tąd stale idzie wezwanie, ażeby nie poddawać się

klęsce, ale szukać dróg do zwycięstwa.

Msza święta na Stadionie Dziesięciolecia, War

szawa, 17 czerwca 1983 r.

aród zachował, mimo przeszło stu lat niewoli,

swoją tożsamość dzięki własnej kulturze. Dlatego,

że byli w narodzie ludzie tacy jak Maksymilian Kol-

be, Urszula Ledóchowska, Rafał Kalinowski, Albert

Chmielowski, ludzie, którzy pomagali do wewnętrz-

nej przemiany człowieka, do wewnętrznej wolności,

w oparciu o którą rozwijała się świa-

domość narodowa. Kultura to dzieła

literackie, plastyczne, muzyczne, to

dzieła historyków. Ale kultura to prze-

de wszystkim człowiek i jaki jest czło-

wiek, taki będzie naród. Jeśli będzie

on moralnie zdrowy, jeśli będzie żył z

Chrystusem, to będzie spełniał również

swoje polskie czy polonijne zadania i

powołania. Zachowa w następujących

po sobie pokoleniach świadomość

przynależności do polskiego narodu,

do polskiej kultury, tak głęboko zako-

rzenionej w chrześcijaństwie.

Audiencja dla Polaków z okazji

czterdziestej rocznicy bitwy pod Mon

te Cassino, Watykan, 17 maja 1984 r.

ak więc miesiąc sierpień jest dla nas miesią

cem szczególnych wspomnień. Wspominamy rok

1920, wspominamy także rok 1980, sierpień 1980

roku, który zaznaczył się szczególnie na tle naszych

współczesnych dziejów, wyraził dążenie społeczeń-

stwa polskiego, a zwłaszcza społeczności świata

pracy do sprawiedliwości i samorządności we włas-

nej Ojczyźnie. Stał się też ten sierpień 1980 roku

początkiem związku zawodowego „Solidarność”. To

wszystko wspominamy, to wszystko czynimy treścią

naszej refleksji, a także naszej modlitwy.

Audiencja dla pielgrzymów polskich, Castel Gan

dolfo, 5 sierpnia 1985 r.

est to dokument niesłychanie ważny w dzie

jach Kościoła, w dziejach naszego narodu. (…)

Do posłannictwa Kościoła należy bowiem głosić

prawo ładu, głosić ład w różnych dziedzinach i w

różnych zakresach życia ludzkiego, prawo moralne

również w dziedzinie społecznej, w dziedzinie ży-

cia społecznego. Właśnie śluby Jana Kazimierza są

wyrazem tej świadomości od strony człowieka, któ-

ry sprawował władzę polityczną w ówczesnym pań

stwie. Są wyrazem tej świadomości, że porządek

polityczno-społeczny, można by powiedzieć więcej

jeszcze: polityczno-społeczno-ekonomiczny, nie

może się kształtować bez pełnego respektowania

zasad moralności, zasad moralności społecznej. Są

więc śluby Jana Kazimierza równocześnie ogrom-

nie ważnym ogniwem w historii nauki społecznej

Kościoła, w naszej rodzimej historii, i nie tylko w

naszej rodzimej, w powszechnej historii nauki spo-

łecznej Kościoła.

(…) w dalszym ciągu bowiem sprawa suwe

renności, czyli niepodległości naszej Ojczyzny po

zostaje najgłębiej swoimi korzeniami związana z

inną sprawą, ze sprawą suwerenności społeczeń

stwa, narodu, w tym współczesnym państwie pol

skim. Niejednokrotnie podczas moich podróży, piel-

grzymek do Ojczyzny, także podczas tej ostatniej,

mówiłem o tymw słowach zupełnie jednoznacznych:

tylko wówczas można mówić o suwerenności, nie-

podległości narodu, kiedy w tym narodzie naród

jest suwerenny, jest niepodległy, kiedy o wszystkich

sprawach swojego życia wspólnego on sam może

stanowić i faktycznie stanowi.

Msza święta dla pielgrzymów polskich, Watykan,

3 maja 1988 r.

Jan Paweł II

Jan Paweł II do Polaków

Polsko, Ojczyzno moja!

Jan III Sobieski (1629-1696)

Jan Kazimierz (1609-1672)