Michael styczeń - luty 2010

14 / 16

14 styczeń-luty 2010 Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • •
zobowiązań oraz środków własnych wliczane jest do
kosztów i cen. Skutkiem tego wartość sprzedawa­
nych wyrobów i usług po każdym cyklu produkcyjnym
i przedziale czasu przewyższa istotnie sumę kosztów
pracy (wynagrodzeń), materiałów i usług oraz podat­
ków publicznych. W efekcie wartość tworzonej poda­
ży jest stale wyższa od wartości stwarzanego popy­
tu, a różnicę stanowią zyski kapitałowe, które tylko
w niewielkiej części są wydatkowane na rynku, czy
inwestowane, niedostatecznie uzupełniając popyt.
Już dawno Henry Ford zauważył, że robotnik
powinien tyle zarabiać, aby mógł kupić produkty
swojej pracy. Tymczasem społeczeństwo oraz sek­
tor publiczny kraju tyle razem nie zarabiają na dzia­
łalności gospodarczej kraju, żeby zakupić całość
wytworzonej w kraju produkcji dóbr i usług. Aby tego
dokonać muszą na część zakupów zaciągnąć zobo­
wiązania, w tym oprocentowany kredyt, a więc zadłu­
żyć się. To powtarza się co roku, rośnie więc z jednej
strony zadłużenie i społeczne koszty obsługi tego
długu [spłata odsetek], a z drugiej strony – dochody
kapitału. Przy tym zyski z kapitału są zwykle mniej
opodatkowane od dochodów z pracy.
Ponieważ jednak nie cała produkcja państw roz­
winiętych znajduje w tym trybie zbyt w kraju, trwa
walka o zdobycie zagranicznych rynków zbytu w
państwach mniej rozwiniętych i uzyskanie nadwyżki
eksportowej nad importem, która pokryje z nadwyżką
różnicę między krajową podażą a popytem. Jedno­
cześnie powiększa się liczba krajów mniej rozwinię­
tych z przewagą importu nad eksportem oraz narasta
ich ujemny bilans handlowy. Zmusza to je do jeszcze
większego zadłużania się, w tym w bankach prywat­
nych, najczęściej zagranicznych.
Zalegająca produkcja niesprzedana, czy nie­
wyeksportowana, wpływa na ograniczenie bieżącej
produkcji oraz na zmniejszenie zatrudnienia i wpły­
wów podatkowych, co jeszcze bardziej zmniejsza
popyt. Również postęp techniczno-organizacyjny,
związany z droższymi, zautomatyzowanymi urzą­
dzeniami i dużym wzrostem wydajności pracy, powo­
duje wzrost oprocentowanych kosztów kapitałowych
i spadek kosztów pracy. Wzrasta więc nadal różnica
między wartością podaży i popytu oraz narasta sytu­
acja kryzysowa. Proces ten stanowi istotę cyklu ko­
niunkturalnego: od kryzysu do ożywienia i wzrostu, a
następnie znowu do kryzysu gospodarczego.
Stale pomnażane wolne środki finansowe znajdu­
ją zyskowne, nowe formy zaangażowania w sferze
spekulacji. Obroty na światowym rynku pieniężnym
przewyższyły obroty na rynku towarów i usług aż 30-
krotnie w 1989 r. i już 50-krotnie w 1997 r. Margarit
Kennedy (2004), badaczka niemieckiego systemu
finansowego zauważa, że wielkie firmy produkcyjne:
Siemens, Daimler-Benz, czy Krupp, przenoszą stop­
niowo swoje aktywa z produkcji na rynek finansowy
i stają się wielkimi graczami na tym rynku. Podobnie
dzieje się w USA. Stałe stopy procentowe na rynku
kapitałowym przynoszą wykładniczy wzrost docho­
dów z kapitału. Rysunek 1. pokazuje, jak z biegiem
lat rośnie kwota zadłużenia od kredytu w wysokości
100 zł udzielonego na 6% rocznie, jeśli co roku nie
spłacamy należnego oprocentowania.
Zwraca na to uwagę również A. N. Rugina: Rugina con-
tra Sachs!, wyd. Chrześcijański Klub Przedsiębiorców,
1993, s. 78-79.
Jednak M. Kennedy (Pieniądz wolny od inflacji i odse­
tek, Zielone Brygady, Kraków 2004) stwierdza, że realne
procesy gospodarcze powodują długookresowy liniowy, a
nie wykładniczy wzrost dochodu narodowego (s.17-22).
Warto zauważyć, co słusznie podkreśla Szczę­
sny Górski (2005), że kredyty prywatnych banków,
jako substytut obiegowych i rozliczeniowych
środków publicznych funkcjonują nieco podob­
nie jak podrobiony pieniądz. Tyle tylko, że ich kre­
owanie nie jest karalne, a stanowi nieuzasadniony
przywilej i dochód banków. Jest to niezgodne z pol­
ską Konstytucją, która w artykule 227 stanowi, że
prawo emisji pieniądza oraz ustalanie i realizacja po­
lityki pieniężnej przysługuje wyłącznie Narodowemu
Bankowi Polskiemu. Natomiast art. 220 Konstytucji
wprowadza wadliwy zakaz bezpośredniego pokry­
wania państwowego deficytu budżetowego przez
Narodowy Bank Polski. Skłania to władze publiczne
do zaciągania zobowiązań za pośrednictwem ban­
ków komercyjnych i sięgania po obcy, oprocento­
wany kredyt. Jest to dodatkowa droga systemowe­
go transferu polskich środków publicznych na rzecz
właścicieli kapitału bankowego. Obecnie około 80%
kapitału banków działających w Polsce jest w rękach
zagranicznych, podczas gdy w innych państwach
udział kapitału zagranicznego w bankach krajowych
wynosi około 20%.
Globalizacja
Podstawy globalizmu budował od XVI wieku
prywatny kapitał bankowy w rękach kilkunastu
kosmopolitycznych rodzin, przeważnie żydow­
skich, (katolikom Kościół zabraniał spekulacji fi­
nansowych), początkowo z ośrodkiem we Włoszech
(Lombardia). Później centrum bankowo-finanso­
we wytworzyło się w Holandii i w Anglii, a w końcu
– w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Powiązania
rodzinne i wspólne interesy ułatwiały międzynaro­
dowe przepływy finansowe, a kreowanie prywatne­
go, wysokooprocentowanego kredytu prowadziło do
szybkiego bogacenia się środowisk bankierskich. Od
dawna wzajemne interesy łączyły bankierów z oso­
bami panującymi, co zapewniało im wpływ na poli­
tykę.
W 1913 r. prawo emisji pieniądza Stanów Zjedno­
czonych przejęło prywatne konsorcjum bankowe Re­
zerwy Federalnej, należące do kilku starych rodzin
Rockefellerów, Rothschildów, Morganów i Warbur­
gów. Wcześniej miało już miejsce podobne zawłasz­
czenie prawa emisji pieniądza w Anglii. W końcu na­
stąpiłanieformalnakonsolidacjaponadpaństwowego,
światowego systemu finansowego. Jego aktywność i
międzynarodowe przepływy finansowe odegrały zna­
czącą rolę w czasie pierwszej wojny światowej, na­
stępnie były związane z powstaniem wielkiego kry­
zysu lat trzydziestych XX wieku i zapewne obecnego
kryzysu XXI wieku. Dominacja światowej finansjery
nad władzami politycznymi i państwowymi stała się
silniejsza w wyniku częściowego opanowania przez
nią prasy, finansowania niektórych partii politycznych
oraz korumpowania parlamentarzystów i naukowców.
Prowadzi to do dalszej koncentracji bogactw i władzy
w skali światowej. Powstają tajne struktury uzurpują­
ce sobie władzę rządu światowego, wspierane przez
oligarchię masońską oraz ideologię trockistowską i
neofaszystowską.
Jeszcze w czasie ostatniej wojny, w końcu 1942
r., główne państwa koalicji antyniemieckiej uzgodni­
ły, że powojenny ład międzynarodowy będzie oparty
nie na koncepcji równorzędności poszczególnych
państw, ale na dominacji wielkich mocarstw. Te mo­
carstwa zachowują do dziś stałe miejsca w Radzie
Bezpieczeństwa ONZ, w ugrupowaniu najbardziej
rozwiniętych państw G-8 oraz w innych strukturach
o znaczeniu globalnym. Zasada dominacji wielkich
mocarstw jest oficjalnie przez nie nadal wyznawana,
a pozostałe kraje świata traktowane są w praktyce
jako „obszary wpływów” lub teren ścierania się ich
interesów. Niektóre z nich, bardziej dynamiczne, sta­
rają się jednak „wybić na suwerenność”.
W ostatnich dekadach XX wieku zaszły istotne
zmiany w sytuacji światowej:
1. Kończyła się czterdziesto­
letnia „zimna wojna”, rozpadał się
światowy system komunistyczny i
zwyciężył system kapitalistyczny,
2. Rozwinęły się nowe techniki
szybkiej, światowej łączności tele­
informatycznej,
3. Udoskonalił się daleki, masowy transport towa­
rów.
Ponadto presja polityczna światowego kapitału i
ideologii neoliberalnej sprawiły, że:
Wadliwy system finansowy
Współczesny system finansowo-rozliczeniowy
jest niezwykle rozbudowany, stosując wiele zróżni­
cowanych form pozyskania, pomnażania, rozliczania
i oszczędzania środków finansowych. Bardzo ułatwia
to i uelastycznia stosunki finansowe i gospodarcze.
Niestety, u podstaw obecnych systemów finan­
sowych leży wadliwa praktyka, zaakceptowana
przez wiele państw zachodnich, kreowania – dla
potrzeb rozliczeniowych w gospodarce – prywat­
nego, oprocentowanego kredytu bankowego, sta­
nowiącego substytut pieniądza państwowego.
Poważniejsza analiza krytyczna tego systemu
została podjęta już w okresie międzywojennym, po­
czątkowo w Anglii i Kanadzie, a następnie i w Niem­
czech. Trzeba tu wymienić przede wszystkim prace
Clifforda H. Douglasa, Colina Barclay-Smitha, Leo­
polda Soucy’ego i innych. Na wady kapitalistycznego
systemu finansowego wskazywał w okresie między­
wojennym papież Pius XI oraz szerzej katoliccy pisa­
rze i działacze, szczególnie z ośrodka kanadyjskie­
go. Ich dorobek przybliża nam obecnie wrocławskie
czasopismo Michael (Świętego Michała Archanioła)
oraz poznańskie wydawnictwo Wers . Z ostrą kryty­
ką światowego systemu finansowego występował w
ostatnich latach Instytut Schillera, głosząc zbliżający
się krach związany z pęknięciem gigantycznej bańki
mydlanej wykreowanych walorów finansowych bez
realnego pokrycia. Podobne opinie wyrażało sze­
reg poważnych uczonych światowych. U nas pisali o
tym parokrotnie Szczęsny Górski oraz Jacek Rossa­
kiewicz, a także autor tego artykułu. Teraz nastąpił
zapowiadany krach.
Niestety, wszystkie te głosy nie tylko nie były słu­
chane, ale przeciwnie – zagłuszane i eliminowane.
Nie ma o nich nawet wzmianki w szanowanych pod­
ręcznikach akademickich. System bardzo nie lubi,
gdy mówi się o jego błędach i brakach. Dlatego i
teraz, gdy krach światowego systemu finansowego
już zaistniał, nie pisze się o jego istotnych wadach i
konieczności ich usunięcia. Trzeba jednak o tym pi­
sać i mówić oraz postulować odnowę, aby kreować
bardziej sprawiedliwą i stabilną przyszłość.
Wspomniani badacze zwracają uwagę, że w sy­
stemie finansowym zamiast potrzebnej ilościowo,
dostatecznej emisji pieniądza państwowego i
państwowych środków rozliczeniowych (których
emisja stanowi przychód publiczny), prywatne
banki kreują odpłatnie własne środki rozliczenio­
we (w formie oprocentowanego kredytu), wykorzy­
stując państwowy monopol pieniężny. Przy tym war­
tość kredytów udzielanych przez system bankowy
jest parokrotnie większa od aktualnie posiadanych
przez bank realnych wartości kapitałowych (rezerw),
na które składa się własny kapitał banku, lokaty klien­
tów oraz inne walory. Ten „cudowny” mechanizm
pomnażania wyjaśnia bliżej Andrzej Kaźmierczak ,
Patrick S. Carmack i inni oraz filmy dostępne w In­
ternecie . Jedynym realnym pokryciem udzielanego
w ten sposób kredytu może być w gospodarce kraju
nowa działalność gospodarcza podejmowana przez
kredytobiorcę i wówczas płatnicze środki kredytowe
nie stanowią „pustego pieniądza”. Na takich zasa­
dach banki państwowe powinny kreować kredyty,
jako pozabudżetowe środki finansowe, na finanso­
wanie państwowych programów inwestycyjnych.
Natomiast banki wypuszczają rodzaje „pustego
pieniądza” w formie kredytów i różnych papie­
rów wspierających konsumpcję oraz spekulacje
finansowe i kapitałowe. To stanowi owe „wydmusz­
ki” i puste „balony” finansowe bez pokrycia, które te­
raz pękają, powodując krach światowych systemów
finansowych.
W tej sytuacji środki finansowe angażowane w
działalność gospodarczą pochodzą najczęściej z
zaciągania zobowiązań, z emisji akcji oraz z opro­
centowanego kredytu. Oprocentowanie wartości tych
Patrz:
Bojarski W.: Gospodarka na złej liberalnej drodze, część
I-IV: Nasz Dziennik, 13.12.2006, 15.12, 19.12 i 21.12.2006;
Neoliberalne zaślepienie, Nasz Dziennik, 4.01.2008.
Kaźmierczak A.: Polityka pieniężna w gospodarce ryn-
kowej, PWN, Warszawa 2000.
P. S. Carmack: To rządy, a nie banki mają kreować pie-
niądz, Nasz Dziennik, 22-23.11.2008
Pieniądz jako dług (Money as Debt): -
ogle.plmoney+as+a+debt, The Money Masters – video.
Krach światowego systemu
Rysunek 1. Wzrost wartości zadłu-
żenia powiększonego o narastają-
cą sumę niespłaconych odsetek
(oprocentowanie kredytu = 6%)